Inocybe erubescens A. Blytt

Wysyp zarodników ochrowobrązowy. Zarodniki gładkie, owalno-fasolkowate, wiele nieregularnych, 9-12 x 5-8 µm.

Częsty. Od maja do lipca (sierpnia), pojedynczo lub w grupach, na wapiennym podłożu w lasach liściastych, na poboczach dróg, pod bukami, lipami, dębami.

Grzyb bardzo silnie trujący. Zawiera dużo muskaryny.

Mniejszy, podobnie zabarwiony strzępiak czerwieniejący (Inocybe godeyi) ma dobrze wykształconą bulwkę u podstawy trzonu. Brązowe formy mogą przypominać masywnego strzępiak porysowany (Inocybe rimosa) lub strzępiak perłowy (Inocybe perlata), te jednak nie mają czerwieniejącego miąższu.

Strzępiak ceglasty (Inocybe erubescens) to duże zagrożenie dla wiosennych grzybiarzy zbierających gęśnicą wiosenną (Calocybe gambosa) ponieważ wyrasta ona na tych samych stanowiskach co strzępiak ceglasty a młode owocniki obu tych gatunków są do siebie podobne. Zdecydowanie różni się ona białym wysypem zarodników.

Inna możliwa pomyłka to młoda płachetki zwyczajnej (Rozites caperatus) - rozmiar owocników w skrajnych przypadkach jest zbliżony, podobieństwo dotyczy barwy blaszek i w pewnym stopniu formy owocnika. Grzyby te rosną w różnych siedliskach. Jednak w praktyce możliwa jest pomyłka jeśli przechodzi się porządku dziennego nad szczegółami: "przez zachłanność gdy brak grzybów i na bezgrzybiu i rak ryba" [za opis takiego przypadku zatrucia dziękuję koledze T.].