Lepiota

Kapelusz gładki lub z łuskami, cienkomięsisty, suchy. Blaszki wolne. Trzon ze skórzastym lub strzępiastym pierścieniem, często nietrwałym, nieprzesuwalnym; bez pochwy. Wysyp zarodników biały.

Dla oznaczenia gatunku ważne jest odnotowanie takich cech ulotnych jak przebarwia się czerwono lub fioletowo miąższu lub powierzchni owocnika oraz na zapach.Kapelusz gładki lub z łuskami, cienkomięsisty, suchy. Blaszki wolne. Trzon ze skórzastym lub strzępiastym pierścieniem, często nietrwałym, nieprzesuwalnym; bez pochwy. Wysyp zarodników biały.

Czubajeczki to liczny w gatunki rodzaj. W Polsce występuje prawdopodobnie ponad 100 gatunków, większość z nich to grzyby drobnych rozmiarów i bardzo rzadkie. Są przy tym dość podobne do siebie. Identyfikacja gatunków z reguły wymaga mikroskopowania.

Niektóre gatunki drobnych czubajeczek (Lepiota) zawierają falloidynę - tę samą toksynę co muchomor zielonawy (Amanita phalloides). Są śmiertelnie trujące. Do zatruć dochodzi bardzo rzadko - grzyby małego rozmiaru nie są tradycyjnie zbierane do jedzenia w Polsce. Tak więc silnie trujące czubajeczki stanowią większe zagrożenie tylko dla kompletnie niezorientowanych w wyglądzie zbieranych grzybów amatorów twardzioszka przydrożnego (Marasmius oreades) lub drobnych grzybów halucynogennych – np. łysiczki lancetowatej (Psilocybe semilanceata).Czubajeczki to liczny w gatunki rodzaj. W Polsce występuje prawdopodobnie ponad 100 gatunków, większość z nich to grzyby drobnych rozmiarów i bardzo rzadkie. Są przy tym dość podobne do siebie. Identyfikacja gatunków z reguły wymaga mikroskopowania.

Podobne ziarnówki (Cystoderma) mają kapelusz i trzon pokryte drobnymi ziarenkami. Czubajki (Macrolepiota) tworzą duże owocniki, zwykle z przesuwalnym pierścieniem.Podobne ziarnówki (Cystoderma) mają kapelusz i trzon pokryte drobnymi ziarenkami. Czubajki (Macrolepiota) tworzą duże owocniki, zwykle z przesuwalnym pierścieniem.

Owocniki zbyt drobne aby mogły interesować grzybiarzy. Warto zauważyć, że w tym rodzaju, obok gatunków niejadalnych, są też śmiertelnie trujące, zawiera toksyny te same co u muchomor zielonawy (Amanita phalloides).Owocniki zbyt drobne aby mogły interesować grzybiarzy. Warto zauważyć, że w tym rodzaju, obok gatunków niejadalnych, są też śmiertelnie trujące, zawiera toksyny te same co u muchomor zielonawy (Amanita phalloides).