Psilocybe semilanceata (Fr.) P. Kumm.

Kapelusz higrofaniczny, wilgotny oliwkowo-jasnobrązowy, także z ciemnymi oliwkowymi lub sino-zielonymi plamami, zwłaszcza na obwodzie, suchy jasny słomkowy, ochrowy; 5 – 15 (20) mm średnicy, 6 – 15 (20) mm wysokości, początkowo tępo stożkowaty i zwykle z ostrą brodawką w centrum, z wiekiem stożkowaty do dzwonkowatego, jednak nigdy nie rozpostarty; powierzchnia gładka, wilgotna śliska, nieco lepka; brzeg początkowo podgięty, potem prosty lub odgięty, wilgotny z nieco prześwitującymi blaszkami, w bardzo młodym wieku można dostrzeć białawe włókienka osłony łączące brzeg kapelusza z trzonem; skórka kapelusza daje się ściągać, jest gumowata.

Trzon bladoochrowy do jasnobrązowego, w górze jaśniejszy, może przebarwiać się z wiekiem lub uciśnięty u podstawy zielonkawo-niebiesko, ta cecha może być wyrażona słabo lub nie występować wcale; smukły, 50 – 100 mm długości, 1 – 2.5 mm średnicy, równogruby, u podstawy może być nieco rozszerzony, zwykle powyginany; pusty; elastyczny; powierzchnia gładka lub wzdłużnie włókienkowata.

Wysyp zarodników ciemnobrązowy z purpurowym odcieniem. Zarodniki elipsoidalne, grubościenne, gładkie, z wyraźną porą rostkową; 13 – 15 x 6.5 – 7.5 µm, nieco spłaszczone.

Nieczęsta.

Nigdy na świeżych odchodach, jeśli wyjątkowo na nawozie zwierząt roślinożernych to na bardzo starym.

Trujący, zawiera psilocybinę.

Łysiczka lancetowata jest stosunkowo charakterystyczna i łatwa do rozpoznania dzięki połączeniu takich cech jak kształt kapelusza (ostro dzwonkowaty, z brodawką na szczycie), siedlisko i podłoże, barwa blaszek.