Paweł Lenart - grzybobranie 8 lip 2023, sobota
Pięć krasnoborowików ceglastoporych znalezionych w jednej miejscówce w trawie - podsuszone, a właściwie podduszone pozostały w lesie, bardzo nieliczne gołąbki, pożerane żywcem przez owady i kilka gatunków grzybów nadrzewnych. Poza tym sucho, sucho i jeszcze raz sucho. Zatem zaszyłem się w borach na skubaniu jagód.
Darz Grzyb! Sobota, 8. lipca 2023 roku. Tym razem później niż zwykle melduję się na stacji w Bukowinie. Dzień trwa już od kilku godzin. Na stacji pusto, nikt nie przyjechał na jagody, poza mną – ostatnim wariatem. Niech będzie, że nawet skończonym wariatem;)) Księżyc w jakiejś fazie, ja też mam fazę, bo jestem w Bukowinie i tradycyjnie odlatuję od wysiadki na stacji do ponownego wejścia na pokład jednostki EN-57 sunącej głośno po szynach i bujającej pasażerów na boki. Obiecałem sobie, że jak będę pisał tę relację, to postaram się aż tak nie odlecieć, bo zniknę z radarów i nikt mnie nie przeczyta.;)) Czyli owszem, trochę mogę odlecieć, ale tak troszkę, czyli nawet mniej niż trochę.;)) W Bukowinie lato rozłożyło skrzydła dumnie jak paw. Proszę, już odlatuję.;)) Lipiec to ostatni miesiąc po końcówce kwietnia, maju i czerwcu, kiedy możemy cieszyć oczy jaskrawością zieleni, chociaż z tygodnia na tydzień, coraz bardziej dominują głębokie i ciemne odcienie zieleni. Stan wody w leśnych oczkach, stawach, zbiornikach przeciwpożarowych i innych skupiskach H2O jest mały. Przepusty są pozamykane, ponieważ naturalne dopływy tych zbiorników, którymi są mniejsze i większe strumienie, praktycznie wyschły i już straciły potencjał zasilania w świeżą płynącą wodę. Chociaż w lesie panuje spokój, a przyroda żyje swoim rytmem, wyraźnie czuję napięcie. Ciche napięcie, takie pozornie niewinne, ale niebezpieczne. Podobnie było w tygodniach poprzedzających najcięższą fazę suszy, która miała miejsce np. w sierpniu 2015 roku. Wtedy w lipcu również narastało – jak ja to nazywam, czy określam – “ciche napięcie”. Czy w tym roku lasy doświadczą tego koszmaru? Na razie przebieg pogody wyraźnie temu sprzyja. Zanim doszedłem do docelowych miejsc jagodowych, przejrzałem kilka miejscówek grzybowych i myślałem, że poza grzybami nadrzewnymi, nie znajdę żadnych innych gatunków. I tu mnie las bardzo zaskoczył, ponieważ w jednej miejscówce w trawie znalazłem kilka krasnoborowików ceglastoporych. Miękkie, podsuszone, a właściwie to podduszone od upału, pozostały w lesie. Jednego wziąłem do ręki, aby go obejrzeć, powąchać i pomarzyć o grzybowej jesieni. To wszystko jest pokłosiem opadów z drugiej połowy czerwca. Opadów, po których już praktycznie nie ma śladu. Z ziemi wykluwają się jeszcze bardzo nieliczne gołąbki, które natychmiast są pożerane przez owady. Wszystkie inne obejrzane miejscówki świeciły, czy wręcz ziały grzybową pustką. Liczyłem wprawdzie na garść kurek do jajecznicy, ale na liczeniu się skończyło. Ułożyłem nawet wzór matematyczny – sinus cosinus, daj Boże 10 kurek plus minus. Wzór nie zadziałał.;)) Po przedpołudniowym obchodzie grzybowym, nadszedł czas na zbieranie jagód, które w tym roku słabo obrodziły, przynajmniej na Wzgórzach Twardogórskich. Nadal największych i najbardziej jędrnych owoców należy szukać w lesie z bogatszym runem, a właściwie wszędzie tam, gdzie jest po prostu więcej cienia i wilgoci. Wieloletnie doświadczenie i znajomość dobrych jagodowych miejsc bardzo pomagają w zbieraniu skarbów runa leśnego. Ale musi to iść w parze z determinacją i radością ze zbierania, która przez większość moich znajomych, niecierpiących zbierania jagód, określana jest jako psychopatia jagodowa.;)) Nawet wśród grzybiarzy, zdecydowanie więcej spotykam takich, którzy nie zbierają jagód i uważają to za tortury.;)) Owszem, zbiory borówki czarnej nie należą do łatwych. Poza przyjęciem niewygodnych pozycji z uwagi na stosunkowo niewielką wysokość krzewinek, dochodzi upał, upierdliwe owady i przede wszystkim wielogodzinne skubanie owoców. Mnie zaszczepiono rytuał zbierania jagód od bardzo młodego wieku i tak to już poszło, że co roku zbiory jagód należą do jednej z najważniejszych części Tour De Las & Grzyb, chociaż wiadomo, że największą dawkę adrenaliny serwują grzybobrania. A po zakończeniu zbiorów przychodzi ogromna satysfakcja, że udało się tyle zebrać. Często naginam czas, ponieważ siedzę w lesie na tyle długo, że później muszę się bardzo śpieszyć na pociąg. Pstrykam kilka fotek gdzieś po drodze i ponownie włączam w nogach piąty bieg, aby zdążyć na pociąg. Ważnym rytuałem w zbieraniu jagód jest godzinna przerwa, którą wykorzystuję na obchód lasów dookoła, sprawdzenie wybranych miejscówek na grzyby i zrobienie zdjęć, które później barwią relację z wyprawy na blogu. Jak to wszystko wyglądało to zapraszam do pełnej wersji z sobotniej włóczęgi: https://www. lenartpawel. pl/lipcowy-czas-i-las-w-bukowinie. html Pozdrawiam leśne ludki!;-)
Darz Grzyb! Sobota, 8. lipca 2023 roku. Tym razem później niż zwykle melduję się na stacji w Bukowinie. Dzień trwa już od kilku godzin. Na stacji pusto, nikt nie przyjechał na jagody, poza mną – ostatnim wariatem. Niech będzie, że nawet skończonym wariatem;)) Księżyc w jakiejś fazie, ja też mam fazę, bo jestem w Bukowinie i tradycyjnie odlatuję od wysiadki na stacji do ponownego wejścia na pokład jednostki EN-57 sunącej głośno po szynach i bujającej pasażerów na boki. Obiecałem sobie, że jak będę pisał tę relację, to postaram się aż tak nie odlecieć, bo zniknę z radarów i nikt mnie nie przeczyta.;)) Czyli owszem, trochę mogę odlecieć, ale tak troszkę, czyli nawet mniej niż trochę.;)) W Bukowinie lato rozłożyło skrzydła dumnie jak paw. Proszę, już odlatuję.;)) Lipiec to ostatni miesiąc po końcówce kwietnia, maju i czerwcu, kiedy możemy cieszyć oczy jaskrawością zieleni, chociaż z tygodnia na tydzień, coraz bardziej dominują głębokie i ciemne odcienie zieleni. Stan wody w leśnych oczkach, stawach, zbiornikach przeciwpożarowych i innych skupiskach H2O jest mały. Przepusty są pozamykane, ponieważ naturalne dopływy tych zbiorników, którymi są mniejsze i większe strumienie, praktycznie wyschły i już straciły potencjał zasilania w świeżą płynącą wodę. Chociaż w lesie panuje spokój, a przyroda żyje swoim rytmem, wyraźnie czuję napięcie. Ciche napięcie, takie pozornie niewinne, ale niebezpieczne. Podobnie było w tygodniach poprzedzających najcięższą fazę suszy, która miała miejsce np. w sierpniu 2015 roku. Wtedy w lipcu również narastało – jak ja to nazywam, czy określam – “ciche napięcie”. Czy w tym roku lasy doświadczą tego koszmaru? Na razie przebieg pogody wyraźnie temu sprzyja. Zanim doszedłem do docelowych miejsc jagodowych, przejrzałem kilka miejscówek grzybowych i myślałem, że poza grzybami nadrzewnymi, nie znajdę żadnych innych gatunków. I tu mnie las bardzo zaskoczył, ponieważ w jednej miejscówce w trawie znalazłem kilka krasnoborowików ceglastoporych. Miękkie, podsuszone, a właściwie to podduszone od upału, pozostały w lesie. Jednego wziąłem do ręki, aby go obejrzeć, powąchać i pomarzyć o grzybowej jesieni. To wszystko jest pokłosiem opadów z drugiej połowy czerwca. Opadów, po których już praktycznie nie ma śladu. Z ziemi wykluwają się jeszcze bardzo nieliczne gołąbki, które natychmiast są pożerane przez owady. Wszystkie inne obejrzane miejscówki świeciły, czy wręcz ziały grzybową pustką. Liczyłem wprawdzie na garść kurek do jajecznicy, ale na liczeniu się skończyło. Ułożyłem nawet wzór matematyczny – sinus cosinus, daj Boże 10 kurek plus minus. Wzór nie zadziałał.;)) Po przedpołudniowym obchodzie grzybowym, nadszedł czas na zbieranie jagód, które w tym roku słabo obrodziły, przynajmniej na Wzgórzach Twardogórskich. Nadal największych i najbardziej jędrnych owoców należy szukać w lesie z bogatszym runem, a właściwie wszędzie tam, gdzie jest po prostu więcej cienia i wilgoci. Wieloletnie doświadczenie i znajomość dobrych jagodowych miejsc bardzo pomagają w zbieraniu skarbów runa leśnego. Ale musi to iść w parze z determinacją i radością ze zbierania, która przez większość moich znajomych, niecierpiących zbierania jagód, określana jest jako psychopatia jagodowa.;)) Nawet wśród grzybiarzy, zdecydowanie więcej spotykam takich, którzy nie zbierają jagód i uważają to za tortury.;)) Owszem, zbiory borówki czarnej nie należą do łatwych. Poza przyjęciem niewygodnych pozycji z uwagi na stosunkowo niewielką wysokość krzewinek, dochodzi upał, upierdliwe owady i przede wszystkim wielogodzinne skubanie owoców. Mnie zaszczepiono rytuał zbierania jagód od bardzo młodego wieku i tak to już poszło, że co roku zbiory jagód należą do jednej z najważniejszych części Tour De Las & Grzyb, chociaż wiadomo, że największą dawkę adrenaliny serwują grzybobrania. A po zakończeniu zbiorów przychodzi ogromna satysfakcja, że udało się tyle zebrać. Często naginam czas, ponieważ siedzę w lesie na tyle długo, że później muszę się bardzo śpieszyć na pociąg. Pstrykam kilka fotek gdzieś po drodze i ponownie włączam w nogach piąty bieg, aby zdążyć na pociąg. Ważnym rytuałem w zbieraniu jagód jest godzinna przerwa, którą wykorzystuję na obchód lasów dookoła, sprawdzenie wybranych miejscówek na grzyby i zrobienie zdjęć, które później barwią relację z wyprawy na blogu. Jak to wszystko wyglądało to zapraszam do pełnej wersji z sobotniej włóczęgi: https://www. lenartpawel. pl/lipcowy-czas-i-las-w-bukowinie. html Pozdrawiam leśne ludki!;-)