Las mieszany. Borowiki, kurki, kozaki.. Duch leśny, zazdrośnie strzegąc swoich tajemnych zakamarków, wszedł w konszachty z oddziałami wroga. Nie dość, że zełgał, że wroga kryjówki zna, to jeszcze drogę niebezpieczną wskazał, po stromym zboczu, przez wartki potok na pionowy stok wywiódł. Obóz wrogi nie był wszakże na szczycie rozłożony, jeno kilku zwiadowców w krzakach się skryło. Chmary leśnych diabłów latających nasłał, ale tu trochę się przeliczył, bo tajemną miksturą okadzeni, łatwym łupem dla tych bestii nie byliśmy.
Że złości ścieżki nam poplątał, strachem mnie napawając. Na szczęście przyrząd miałam, co drogę wskazał,. choć czasami zasięg gubił 😂. Wojacy dobrze poukrywani byli. Część z nich ostrość umysłu straciła i pojąć się dała. Giemków w żółtych pludrach łatwo było zgarnąć, bo młodzi, to i nie bardzo wyszkoleni jeszcze, swawole i zabawy, a nie walkę w głowie mieli. Większość schwytanych wojów, do niewoli nawet się nie nadawała, bo trawiło ich robactwo, chyba upałami spowodowane 🤔. Przyznać muszę, że to chyba nie ten czas jeszcze, gdy regularną bitwę toczyć można, bo oddziały leniwie się do niej zbierają ⚔️. Moja peregrynacja nie całkiem bez łupów się zakończyła, aczkolwiek na więcej liczyłam. Albo sempiternę przysiąść trzeba albo nauki strategii pobierać 😁. Chwilowo chyba podjazdów zaprzestanę, bo woje choć szlachetni to wyposażenie ich marne... Ale i w prozie życia poezję znaleźć można, która mój nieustający budzi 🍄.