A co tam będę na grzyby chodził! I tak nic nie znajduję. Więc pojechałem zapalić świeczkę na cmentarzu. No ale za nim tory, a potem las sosnowo-mieszany, więc jak tu się opanować? Pochodzimy tylko, pospacerujemy. Wiedziałem, że i tak nic nie znajdę
więc skupiłem się na zbieraniu poziomek, których połacie wszędzie kusiły czerwienią dojrzałych jagód. Nad nimi zwisały dojrzewające już maliny. Chwilę wcześniej mijaliśmy ruiny jakiegoś ośrodka wypoczynkowego dla niekoniecznie mas pracujących, więc moje dziecię poszło na urbex, a ja skupiłem się na skupieniu w garści frigańskich darów mamy natury. Zanim zdążyłem wsadzić je do pyska, dziecię wróciło mówiąc: patrz jakiegoś grzyba znalazłem, może to jadalny? Popatrzyłem na prawoczka słusznych rozmiarów i taki się zrobiłem szczęśliwy na jego widok, że wszystkie poziomki wcisnąłem młodemu do dziuba. Trochę niefotogeniczny, nadgryziony bowiem zębem czasu i ślimoka (prawok, a nie młody), ale po oszkrabaniu i tak będzie na skromny obiadek. Skupiłem się znowu na skupianiu poziomek w mej dłoni i tak przeszliśmy przecinkę do następnego lasku. I nagle - to jest nie do pojęcia - zdarzył się cud. W mrocznym zagajniku, na tle zbutwiałych, czerniejących liści, zobaczyłem ciemnobrązowy kapelusz... Ceglaś słusznych rozmiarów, dojrzały do konsumpcji, napoczęty przez ślimoka. Moje marzenia zaczynają się spełniać! Wracaliśmy koło ruin basenu (w środku lasu), więc obszedłem go z drugiej strony, a tam wystawała taka śliczna zapałka w rubą główką, więc dołączyła do kolekcji. Całą zimę i wiosnę szukałem grzybów i... nic. Dopiero teraz, jak przestałem szukać, to same zaczęły się znajdować. Czyżby czas na nową strategię?