Byłam dzisiaj na prawdziwym grzybobraniu. Wyjazd wcześnie rano. Prognozy przewidywały deszczu niestety drobne opady. Z tej całej grzybowej gorączki o czapce z daszkiem całkiem zapomniałam. Podczas drogi z Poznania dobrych minut wiele delikatny deszczyk nam towarzyszył. Ale jak już zaczęliśmy zbliżać się do właściwych terenów, chmurki na zachodzie lekko się rozstąpiły, ukazując na niebie delikatną poświatę. Wraz z bratem dzisiaj dwa laski spenetrowaliśmy. Troszkę się ze zbieraniem śpieszyliśmy z uwagi na fakt możliwości blokad dróg. Wczoraj brat ul. Hetmańską pokonywał ponad 40 minut- i tego..
chcieliśmy sobie zaoszczędzić. Tak, że w lesie obchód był na luzie. Grzyby rosły piękne i malutkie i te na grubaśnych nogach- dość duże. W pierwszym lasku, który na radary wzięliśmy, grzybki były, rosły, lecz zupełnie nie stadnie. Trzeba było się pokręcić, aby kosz zapełnić. Sporo niestety w lesie pozostawiliśmy tych młodych, ale już nadpleśniałych. Tak cudnie wyglądały, a po wzięciu do ręki pokazywały pleśń pod kapeluszem. Dziś, że grzybów dużo było, dużo też po nas zostało w lesie ściętych nóżek. Oczywiście i zagajniki naszym padły łupem. Może nie tyle z uwagi na możliwe tam borowiki i koźlaki, co przez zwykły sentyment. Oboje uwielbiamy ich klimaty. Jesień tam mieni się wszelkimi kolorami. Jeśli już nie na brzózkach, to pod ich gałęziami. Pstrokate, złoto wybarwione podłoże przyciąga w swe progi jak magnez. Ponieważ nie wiele ich na nasze było drodze, znalazłam tam 1 borowika, pomarańczowego koźlaka, a do tego dwa szare. Trzy raz z pełnymi koszami obracaliśmy do auta. Dwa razy na postoju pierwszym, oraz raz na drugim. I tak mogę tą przygodą z grzybami i lasem podsumować- mogę schylać się po grzybki nieskończenie wiele razy. Choć kręgosłup skrzypi i się buntuję, gdy grzybka zobaczę, nic nie jest w stanie przeszkodzić by po niego się schylić. Najgorsza czynność, której wprost nie cierpię, to donoszenie do auta pękatych koszyków. Pod ich ciężarem czuję, jak ręce z minuty na minutę mi się wydłużają. Ale co robić- w lesie brak bagażowych. Pogoda przy naszym spacerze pięknie dopisała. I temperatura i niebo, cudnie zachmurzone, od czasu do czasu sympatyczny wiaterek- wszystko z górnej półki- jak na zamówienie. Co ciekawe, gdy wjeżdżaliśmy do lasu- zero samochodów, a w lesie żadnych grzybiarzy- uroczy spokój i cisza. Dopiero przy zmianie lasu i miejsca, minęliśmy po drodze dwa tylko samochody. Puste- ludzi gdzieś wywiało. Uzbierałam i ja i brat - tak powiem po równo- po 10 kg zdrowego pięknego podgrzybka. Tak byliśmy zakręceni tym grzybobraniem, że w ostatniej minucie przed opuszczaniem lasu zrobiłam foto całości- niestety z bagażnika. Już nam się nie chciało wszystkiego wytaszczać z powrotem. Piękne dzisiaj wszystko było, powietrze aura, niebo, ściółka- suchutka- już pod nogami, uśmiechy na twarzach, zachwyt z grzybobrania. A teraz rękawy muszę zakasać i brać się w kuchni do roboty. W lesie spędzone 5-godzin z odpoczynkami, kawkami, a przedeptanych tylko 5 kilometrów. Serdecznie Wszystkich Was ściskam i cieplutko pozdrawiam.