Wspaniały wysyp podgrzybków w Borach Dolnośląskich. Czekaliśmy cały rok na jesienne zagrzybienie i wreszcie doczekaliśmy się. Trafiają się też piękne prawdziwki. Do tego setki maślaków zwyczajnych.;-)
Darz Grzyb!;-) 24 października 2020 roku. Przyjechaliśmy ponad godzinę przed wschodem Słońca. Na miejscu parkingowym były już dwie ekipy grzybiarzy. Razem z Sylwią i Andrzejem, cichutko, na palcach, wyruszyliśmy leśną drogą na grzybowego walca. Przypomniały mi się kultowe grzybobrania z dziecięcych lat za Zieloną Górą, kiedy to z paczką grzybiarzy starej szkoły wędrowaliśmy przy świetle Księżyca w najbardziej niedostępne zakątki Bytnicy, Budachowa lub Pliszki. Na drodze wyrosły muchomory czerwone, a tuż przy jej skraju świeciło się mnóstwo maślaków zwyczajnych. Kiedy doszliśmy po niecałej godzinie na nasze wymarzone lasy podgrzybkowo-prawdziwkowe, rozpoczęła się ceremonia wschodu Słońca. Na pierwszym planie pojawiła się poranna mgła – mistrzyni budowania ezoterycznego nastroju. W parze z obfitą rosą i wilgocią po nocnych opadach deszczu, przy akompaniamencie rozproszonych promieni słonecznych, byliśmy świadkami czegoś mistycznego i niezwykłego. Wilgoć przepełnia jesienny las. Mamy uczucie świeżości, rześkości i ulotności piękna, namalowanego i mistrzowsko ukazanego przez mistyczne Bory Dolnośląskie. Poranna hipnoza trwa w najlepsze. To są takie momenty, kiedy nie wiadomo, co oglądać lub za czym się rozglądać. Dusza grzybiarza rozkazuje wypatrywać grzybów, a pozostałe jeszcze w sercu resztki genów po przodkach, dla których las był domem i schronieniem, nakazują patrzeć na las i upajać się baśniową odsłoną Borów Dolnośląskich, jaką przygotowała Leśna Świątynia. Po monumentalnym i czarującym, porannym widowisku, w końcu zaczynamy wypatrywać charakterystycznych, brązowych kapeluszy w igliwiu, mchu i wrzosach. Pierwsze kilkadziesiąt minut wyszukiwania grzybów rozwiewa nam wszelkie wątpliwości. Nareszcie ukształtował się jesienny wysyp grzybów 2020. Spóźniał się mocno, ale w końcu wystartował w wielkim, podgrzybkowym stylu!;)) Rozpoczynamy najwspanialsze w tym sezonie grzybobranie. Po miękkim podłożu chodzi się jak po dywanie perskim, a co chwilę wystają z jego wnętrza przepiękne podgrzybki. Rosną masowo, znajdziesz jednego, za chwilę widać drugiego, trzeciego, czwartego… dziesiątego i tak dalej. Marzenie o wybitnym grzybobraniu w tym sezonie zaczyna się właśnie spełniać i realizować. Cała nasza trójka jest onieśmielona tym, co przygotowały nam kultowe Bory Dolnośląskie.;)) Im głębiej w Bory, tym obfitsze zbiory. Do zespołu igliwia i mchów dołączają porosty i inne rośliny budujące i stopniujące nastrój grzybobrania. Wśród nich wystają jesienne, czarne łby, które są kwintesencją grzybowego szaleństwa, uroku i magii. Całość uzupełniają i upiększają wrzosy. Także wśród tych wrzosów, dyskretnie wystają podgrzybkowe kapelusze, które zbieramy do naszych koszyków. Przy drogach i wzdłuż duktów mijaliśmy setki maślaków zwyczajnych, a jeden z nich rósł na straży lisiej lub innego zwierza nory. Czuliśmy, że Bory przygotowały nam jeszcze większe niespodzianki, a ich znalezienie to tylko kwestia czasu i wejścia jeszcze głębiej w hipnozę lasów… I nie pomyliliśmy się. Zaczęły się prawdziwki. Pochowane, często rosnące w samotności, ale też w duetach lub tercetach. Zdrowe, masywne, niektóre z długimi trzonami, inne zaś pękate z charakterystycznym, beczułkowatym lub maczugowatym kształtem “nogi”. Takich widoków nam trzeba było! Tego brakowało tej jesieni! Wysyp jesienny nie ma sobie równych, choćby nie wiadomo jak obfity byłby wysyp letni. Podczas jesieni panują komfortowe temperatury, a złociście mieniące się liście i wilgoć lasu to raj dla grzybiarzy. Żadna pora roku nie daje takiej mocy grzybom do wzrostu co jesień! Zbieraliśmy perfekcyjne prawdziwki i podgrzybki, z których tylko nieliczne sfotografowałem, gdyż rosło ich zbyt wiele, aby znaleźć czas na pstryknięcie i uwiecznienie wszystkich na fotografiach. Wybierałem te, które wyglądały najbardziej fotogenicznie w drodze subiektywnej selekcji. Trzeba było bardzo ostrożnie i wolno chodzić, ponieważ niektóre grzyby wychylały jedynie jakąś dziesiętną część swojego kapelusza, chowając swoje grzybowe, delikatne ciałko w grubej warstwie ściółki. Chodziliśmy jak na szczudłach, pozytywnie podminowani i kompletnie oczarowani cudownością Borów Dolnośląskich. Nim na dobre rozpędziliśmy się w amoku i szaleństwie grzybobrania, zauważyliśmy, że pojemność koszyków kurczy się w sposób zagrażający wypadnięciem najwyżej znajdujących się grzybów. Trzeba było podjąć szybką decyzję. A zatem wracamy do samochodu, aby pozostawić w nim zebrane skarby i wrócić na drugą rundę. Weszliśmy na szerokie, wygodne, piaszczyste drogi. I ponownie rozpoczęła się dolnośląsko-borowa, fenomenalna hipnoza lasów! Złote liście brzóz na tle głębi lasu i chwilami przepływające ciemne, złowieszcze, ale tylko straszące chmury, wykonały jesienne widowisko, które oglądaliśmy z wytrzeszczonymi oczami. Przyszedł czas kilkuminutowego odpoczynku i pstryknięcia zdjęć prosto z lasu z fenomenalnym zbiorem jesiennych grzybów. Dochodziła dopiero godzina 12, a my już zagrzybiliśmy się po uszy. Chociaż koszyki były bardzo ciężkie, duma mało nas nie rozsadziła z radości i szczęścia. Cały rok czekamy na takie momenty!;)) Jeszcze tydzień temu wydawało się, że takie widoki będą w tym sezonie utopią i pozostaną w sferze marzeń. Jednak marzenie urzeczywistniło się, a grzyby – jak zaczarowane – wyszły z “podziemi” obficie darząc naszą zbzikowaną na ich punkcie trójkę.;)) Gdy przyszliśmy do samochodu, inni grzybiarze też już nadciągali ze swoimi zdobyczami. Praktycznie wszyscy byli maksymalnie zagrzybieni, zadowoleni i z radością przeglądali zbiory. Szykowali się do drogi powrotnej, ale nie my. Opuścić las tuż po południu to propozycja nie dla nas.;)) Zapakowaliśmy nasze wspaniałe grzyby do bagażnika, posililiśmy się, łyknęliśmy po filiżance gorącej kawy z termosu i popatrzyliśmy ponownie w stronę lasów. A tam niewidzialne, ale słyszalne głosy zaczęły nas wzywać… Chodźcie, chodźcie, chodźcie… Nie było już odwrotu. Magnes Borów Dolnośląskich włączył maksymalne przyciąganie, któremu poddaliśmy się bez stawiania nawet najmniejszego oporu i wcale się tym nie przejęliśmy. Rozpoczęło się ponowne szaleństwo grzybobrania. prawdziwki i podgrzybki – jak malowane – czekały na nas. Chyba dostaliśmy wypieków na twarzach, bo zrobiło się nam bardzo ciepło. Szliśmy pomału i co chwilę schylaliśmy się po kolejne cudowności podgrzybkowo-prawdziwkowego świata. Grzyby ponownie pokazały nam, że nadszedł ich czas i rosną w dużych ilościach. Po kilku godzinach, nasze kolejne pojemniki ponownie zapełniły się cudownymi grzybami. Słońce szybko zaczęło obniżać pułap nad horyzontem, a w lesie zbliżała się złota godzina, tym razem wieczorna. Zrobiło się bezchmurnie, wiatr całkowicie ucichł. Nieliczne ptaki przestały śpiewać. To oznacza, że budzą się leśne, nocne duchy Borów Dolnośląskich i wszelkie stworzenia astralne lasów. Teraz będą odprawiać starosłowiańskie rytuały na cześć bóstw lasu.;)) Las zasypia, energia przygasa, ale w koronach drzew tli się żywioł Borów Dolnośląskich, którego byliśmy w tym momencie częścią… Do samochodu wróciliśmy godzinę po zachodzie Słońca. Nikogo już nie było. Jeszcze raz uwieczniliśmy na zdjęciach cały zbiór grzybów, złożyliśmy pokłon i hołd lasom, które obdarowały nas rewelacyjnymi grzybami, zaczarowanymi krajobrazami i oceanem dostojeństwa Borów Dolnośląskich.;)) Całą relacja dostępna pod linkiem: https://www. lenartpawel. pl/hipnoza-urok-i-magia-epickie-grzybobranie-w-borach-dolnoslaskich. html