Dzisiaj przez wysoki sosnowy las jak promyczek przeleciałam. Tu przystanęłam, tam spojrzałam, a to znowu jakieś kółeczko zakreśliłam, byłam szybciutko i tak samo szybciutko się zmyłam. Słoneczko niziuteńko nad horyzontem towarzystwa przez chwilkę mi dotrzymywało, no i chłodno było i dość mocno wiało. To i mnie wywiało w zagajniki. A tam- widok piękny, od dni wielu podziwiany. Zagajniki coraz bardziej w muchomory czerwone niż w sosny przystrojone. Liczebnie to muchomory sosny biją na głowę. Gdzie wzroku nie zwrócić tam one. Tak sobie pomyślałam, że taka ilość, a i rozmiary pokaźne powodują..
zapewne, że one i dobrze widoczne jak już nie z kosmosu, to choć z samolotu. Ilość ich nie do policzenia- setki, skupione na dość ograniczonym obszarze. I to takie pokaźne, zdrowe, mało tego- co i rusz patrząc pod nogi widziałam młode wytrwale przez ściółkę się przedzierające. Takiego skupienia ich już dawno nie widziałam. I weź tu skup się człowieku na czymś małym i wcale nie tak okazałym. Jak w takich warunkach przymusić się do penetrowania podłoża by pozyskać takie mało widowiskowe maślaki. Jakoś po czasie sztuczka ta mi się udawała, i co chwilkę z gruntu do koszyka maślak lądował. Te kapryśne bestie wcale tak licznie nie występowały. Po jednym, może dwa, a czasami jakaś rodzinka w ręce wpadła. Ostatnio tak w zagajniku nie buszowałam, bo tam nieziemsko mokro, a ja w adidaskach tam zawitałam. Dzisiaj co innego. Kaloszki na nogach, to można po najwyższych trawach pobuszować. Nie mam bladego pojęcia ile czasu tam bytowałam. Bo niby grzyby zbierałam, ale co czas jakiś wzrok się jakoś sam unosił i co innego podziwiałam. Maślaczki jak to one były i to zdrowe, choć co do wielkości, to za bardzo, że wzrostem one nie przesadziły. Nazbierałam ich 34 sztuki- reszta z wkładką pozostała w lesie. Rydze niestety sobie odpuściły i nie urosły wcale. Natomiast tak sobie spokojnie buszując natknęłam się na dwie piękne wyrośnięte kanie. Jedna jeszcze stała na własnej nodze, druga przeczuwając co ją czeka, sama się ścięła i leżała bokiem. Wielkie, grubaśne, bez nadzienia - jak talerze obiadowe. Łącznie zmarudziłam ok 2 godzin- przedeptanych niewiele bo niecałe 3 km. Właściwie to przestałam mieć do lasów żal, za to podgrzybkowe bezgrzybie. Wówczas czas i siły bym na sosny skierowała, a tak są zagajniki z ich bajecznymi muchomorami. Spacer- rewelacja- widoki jak z bajki- choć nic nie odda uroku tych stad muchomorów. Powietrze chłodne, można się nim nasycić do woli. Kocham jesień, kocham oglądać muchomory!!!!!!!!!!!! Serdecznie do lasów namawiam- choćby po takie widoki- i cieplutko pozdrawiam :))))))))))