Armillaria lutea Gillet (1873)

Kapelusz higrofaniczny, czerwonobrązowy, mięsnobrązowy do różowobrązowego, suchy jaśniejszy, młode ciemniejsze, często z oliwkowym odcieniem; 25 – 100 mm średnicy, początkowo stożkowaty, z wiekiem wypukły do płaskiego; powierzchnia z brązowymi, żółtobrązowymi, barwą zbliżone do kapelusza, koncentrycznie rozmieszczonymi łuseczkami i kłaczkami, łuseczki dość długie (1 – 1.5 mm długości), zwykle długo utrzymują się na powierzchni kapelusza; brzeg początkowo podwinięty, prześwitująco prążkowany.

Trzon w górze jasnobrązowy, ku podstawie ciemniejszy, brązowy, u samej podstawy żółtozielony; 40 – 100 × 6 – 18 mm, równogruby, u podstawy ±bulwkowato rozszerzony; powierzchnia trzonu poniżej pierścienia pokryta zwykle obficie żółtawymi, pomarańczowożółtymi, brązowywi kłaczkowatymi resztkami osłony, gęściej w odcinku bliższym pierścienia. Pierścień wełnisty, nietrwały, niekiedy grubszy i dość trwały, na spodniej strony z żółtawymi, brązowiejącymi kłaczkami. Ryzomorfy z reguły obecne i liczne u podstawy trzonu.

Barwa wysypu zarodników biaława.

Jadalna podobnie jak i pozostałe opieńki. Zobacz uwagi na stronie rodzaju opieńka (Armillaria).

Częsta. Owocniki wyrastają pojedynczo lub w luźnych wiązkach, na korzeniach, pniakach i pniach drzew liściastych, z reguły na martwym drewnie, rzadko na iglastych; często owocniki wyrastają z ziemi, w znacznej odległości od najbliższego drzewa. U podstawy trzonu z reguły występują ryzomorfy. Unika gleb kwaśnych.

W lasach liściastych, rzadko spotyka się podobną opieńka cebulotrzonowa (Armillaria cepistipes). Jej owocniki są zwykle drobniejsze, łuski na kapeluszu drobniejsze, ciemniejsze i zgrupowane w centrum; trzon jest niemal nagi, pozbawiony znaczniejszych resztek osłony, pierścień bardzo słaby, często niewidoczny.