Armillaria lutea Gillet

Kapelusz higrofaniczny, czerwonobrązowy, mięsnobrązowy do różowobrązowego, suchy jaśniejszy, młode ciemniejsze, często z oliwkowym odcieniem; 25-100 mm średnicy, początkowo stożkowaty, z wiekiem wypukły do płaskiego; powierzchnia z brązowymi, żółtobrązowymi, barwą zbliżone do kapelusza, koncentrycznie rozmieszczonymi łuseczkami i kłaczkami, łuseczki dość długie (1-1.5 mm długości), zwykle długo utrzymują się na powierzchni kapelusza; brzeg początkowo podwinięty, prześwitująco prążkowany.

Blaszki białe, z wiekiem jasnoróżowobrązowe i z rdzawoczerwonymi plamami; prosto przyrośnięte do krótko zbiegających.

Trzon w górze jasnobrązowy, ku podstawie ciemniejszy, brązowy, u samej podstawy żółtozielony; 40-100 × 6-18 mm, równogruby, u podstawy ±bulwkowato rozszerzony; powierzchnia trzonu poniżej pierścienia pokryta zwykle obficie żółtawymi, pomarańczowożółtymi, brązowywi kłaczkowatymi resztkami osłony, gęściej w odcinku bliższym pierścienia. Pierścień wełnisty, nietrwały, niekiedy grubszy i dość trwały, na spodniej strony z żółtawymi, brązowiejącymi kłaczkami. Ryzomorfy z reguły obecne i liczne u podstawy trzonu.

Miąższ biały, lekko różowawy. Zapach przyjemny, grzybowy, owocowy. Smak łagodny, po dłuższej chwili nieprzyjemny, ściągający, drażniący.

Barwa wysypu zarodników biaława.Kapelusz higrofaniczny, czerwonobrązowy, mięsnobrązowy do różowobrązowego, suchy jaśniejszy, młode ciemniejsze, często z oliwkowym odcieniem; 25-100 mm średnicy, początkowo stożkowaty, z wiekiem wypukły do płaskiego; powierzchnia z brązowymi, żółtobrązowymi, barwą zbliżone do kapelusza, koncentrycznie rozmieszczonymi łuseczkami i kłaczkami, łuseczki dość długie (1-1.5 mm długości), zwykle długo utrzymują się na powierzchni kapelusza; brzeg początkowo podwinięty, prześwitująco prążkowany.

Trzon w górze jasnobrązowy, ku podstawie ciemniejszy, brązowy, u samej podstawy żółtozielony; 40-100 × 6-18 mm, równogruby, u podstawy ±bulwkowato rozszerzony; powierzchnia trzonu poniżej pierścienia pokryta zwykle obficie żółtawymi, pomarańczowożółtymi, brązowywi kłaczkowatymi resztkami osłony, gęściej w odcinku bliższym pierścienia. Pierścień wełnisty, nietrwały, niekiedy grubszy i dość trwały, na spodniej strony z żółtawymi, brązowiejącymi kłaczkami. Ryzomorfy z reguły obecne i liczne u podstawy trzonu.

Barwa wysypu zarodników biaława.

Jadalna podobnie jak i pozostałe opieńki. Zobacz uwagi na stronie rodzaju opieńka (Armillaria).Jadalna podobnie jak i pozostałe opieńki. Zobacz uwagi na stronie rodzaju opieńka (Armillaria).

Częsta. Owocniki wyrastają pojedynczo lub w luźnych wiązkach, na korzeniach, pniakach i pniach drzew liściastych, z reguły na martwym drewnie (grab, buk, orzech włoski, dąb, robinia), rzadko na iglastych; często owocniki wyrastają z ziemi, w znacznej odległości od najbliższego drzewa. U podstawy trzonu z reguły występują ryzomorfy. Unika gleb kwaśnych.Częsta. Owocniki wyrastają pojedynczo lub w luźnych wiązkach, na korzeniach, pniakach i pniach drzew liściastych, z reguły na martwym drewnie (grab, buk, orzech włoski, dąb, robinia), rzadko na iglastych; często owocniki wyrastają z ziemi, w znacznej odległości od najbliższego drzewa. U podstawy trzonu z reguły występują ryzomorfy. Unika gleb kwaśnych.

W lasach liściastych, rzadko spotyka się podobną opieńką cebulotrzonową (Armillaria cepistipes). Jej owocniki są zwykle drobniejsze, łuski na kapeluszu drobniejsze, ciemniejsze i zgrupowane w centrum; trzon jest niemal nagi, pozbawiony znaczniejszych resztek osłony, pierścień bardzo słaby, często niewidoczny.W lasach liściastych, rzadko spotyka się podobną opieńką cebulotrzonową (Armillaria cepistipes). Jej owocniki są zwykle drobniejsze, łuski na kapeluszu drobniejsze, ciemniejsze i zgrupowane w centrum; trzon jest niemal nagi, pozbawiony znaczniejszych resztek osłony, pierścień bardzo słaby, często niewidoczny.