Suillus variegatus (Swartz: Fr.) Kuntze

Kapelusz żółtobrązowy, słomkowożółty, płowiejący; powierzchnia filcowata, młoda ze ścieralnymi kosmki które z wiekiem zanikają, stara o strukturze ziarenkowatej; 5-12(17)cm, wypukły, z wiekiem spłaszczony; skórka sucha lub jedynie nieco oślizgła, nie odrywa się łatwo.

Rurki początkowo piaskowożółte, z wiekiem płowooliwkowe; przełamane słabo błękitnieją; krótkie, 8-15 mm długości.

Miąższ żółtawy do jasnopomarańczowego; słabo niebieszczejący zwłaszcza nad rurkami; smak łagodny; zapach słaby.

Wysyp świeży oliwkowy, suchy brązowawy. Zarodniki gładkie, wrzecionowate, 7.5-12 x 3-5 µm.

Pospolity. Owocniki wyrastają od lata do jesieni, w grupach pod sosną pospolitą i kosodrzewiną, na ubogich, piaszczystych glebach. W miejscach podmokłych i na wrzosowiskach z sosną.

Jadalny. Andreas Gminder [133s38] podaje ciekawą informacje - po wysuszeniu w plastrach, następnie namoczeniu i duszeniu w śmietanie przez przynajmniej pół godziny ma dawać potrawę o aromacie zbliżonym do tego jaki mają smardze.

Maślak pstry zdecydowanie wyróżnia się wśród maślaków swoich charakterystycznym wyglądem: kosmkowato-filcowatą powierzchnią kapelusza i płowooliwkowymi porami. Do pewnego stopnia zbliżone cechy ma maślaczek pieprzowy (Chalciporus piperatus) - ten ma jednak znacznie mniejsze owocniki, w bardziej miedzianoczerwonej tonacji, miąższ w podstawie trzonu jest cytrynowożółty. Miąższ jest palący w smaku, staje się jednak łagodny podczas gotowania i też może być jedzony.