Imperator rhodopurpureus (Smotl.) Assyov, Bellanger, Bertéa, Courtec., G. Koller, Loizides, G. Marques, J.A. Muñoz, N. Oppicelli, D. Puddu, F. Rich. et P.-A. Moreau

Kapelusz duży, masywny, 50 – 150 (200) mm średnicy, początkowo półkulisty, potem wypukły, nigdy nie jest płaski; brzeg kapelusza u młodych egzemplarzy wyraźnie podwinięty (taki pozostaje przez długi czas [26III]). Barwa początkowo (różowobrązowa [26III]) winnordzawa, winnoczerwona, rudoczerwona, potem czerwonopurpurowa, bordowa, z plamami szaroochrowymi lub szaroliliowymi, (lub na żółtoróżowym tle nierównomiernie ciemnopurpurowy [8]); przy najlżejszym otarciu intensywnie sinieje. Powierzchnia kapelusza początkowo sucha i delikatnie aksamitna, z wiekiem naga i śliska, pomarszczona.

Trzon masywny, początkowo beczułkowaty, z wiekiem nieco maczugowaty do cylindrycznego, 50 – 150 × 30 – 60 mm; w górze żywożółty, poza tym ciemnoczerwony, barwy kapelusza; niemal cały pokryty delikatną siateczką (zanikająca ku podstawie trzonu), siateczka początkowo żółtawa, potem czerwona, niebieszczejąca przy najlżejszym dotknięciu.

Barwa wysypu zarodników oliwkowobrązowa.

Bardzo rzadki. Owocniki wyrastają latem i z początkiem jesieni, pojedynczo lub w grupach, na ciepłych i suchych stanowiskach, w lasach liściastych, zwłaszcza pod dębami, rzadziej pod bukami; preferuje gleby obojętne lub wapienne.

Niejadalny, może powodować zatrucia.

Zarodniki elipsodialno-wrzecionowate, gładkie, 10 – 15 × 5 – 6 µm [79], 10 – 13 × 5.5 – 6 µm [8].

Gatunek ten należy do trudnej do oznaczania grupy borowików o czerwonych porach u dojrzałych owocników. Przy ich oznaczaniu konieczne jest między innymi, sprawdzenie barwy miąższu, sinienia na przekroju poprzecznym i barwy kapelusza u egzemplarzy w różnym wieku.