Agaricus campestris L.

Kapelusz biały, stary z brązowym odcieniem; 50-120 mm średnicy, początkowo półkulisty, z wiekiem wypukły i w końcu rozpostarty; brzeg długo podwinięty, młody ze zwieszającymi się fragmentami osłony; powierzchnia gładka i lśniąca, satynowa, z wiekiem czasem słabo spękana na drobne, przylegające nieco szarzejące lub szarobrązowe łuseczki. Miejsca uciśnięte nie żółkną lub jedynie nieznacznie.

Blaszki początkowo (tuż przed otwarciem kapelusza lub wkrótce po) żyworóżowe, dojrzałe czekoladowobrązowe; wąskie, wolne; ostrze gładkie, tej samej barwy lub nieco jaśniejsze.

Trzon biały, brązowiejący z wiekiem; 50-80 × 10-25 mm, cylindryczny, u podstawy nieco zwężony lub zaostrzony, nie dłuższy lub nieznacznie dłuższy niż średnica kapelusza; powierzchnia włóknista do drobno kłaczkowatej. Pierścień błoniasty, zwisający, słaby, delikatny, zanikający.

Miąższ biały, na cięciu powoli i słabo różowiejący. Zapach przyjemny, grzybowy, nie anyżowy; smak przyjemny, korzenny. Otarta powierzchnia owocnika nie zmienia zabarwienia. Reakcja Schaeffera negatywna lub słabo pomarańczowa na skórce kapelusza, u podstawy trzonu pomarańczowa. Brak reakcji z KOH na skórce kapelusza, w podstawie trzonu pomarańczowa.Kapelusz biały, stary z brązowym odcieniem; 50-120 mm średnicy, początkowo półkulisty, z wiekiem wypukły i w końcu rozpostarty; brzeg długo podwinięty, młody ze zwieszającymi się fragmentami osłony; powierzchnia gładka i lśniąca, satynowa, z wiekiem czasem słabo spękana na drobne, przylegające nieco szarzejące lub szarobrązowe łuseczki. Miejsca uciśnięte nie żółkną lub jedynie nieznacznie.

Trzon biały, brązowiejący z wiekiem; 50-80 × 10-25 mm, cylindryczny, u podstawy nieco zwężony lub zaostrzony, nie dłuższy lub nieznacznie dłuższy niż średnica kapelusza; powierzchnia włóknista do drobno kłaczkowatej. Pierścień błoniasty, zwisający, słaby, delikatny, zanikający.

Wysyp zarodników czekoladowobrązowy. Zarodniki szerokoelipsoidalne, gładkie, grubościenne, z drobną porą rostkową, 6.5-8.5 × 4.5-6 µm [80.5].Wysyp zarodników czekoladowobrązowy. Zarodniki szerokoelipsoidalne, gładkie, grubościenne, z drobną porą rostkową, 6.5-8.5 × 4.5-6 µm [80.5].

Pospolita. Owocniki wyrastają od lata do jesieni, zwykle w grupach, głównie na pastwiskach, łąkach, polach, zwykle na glebach żyznych. Rzadziej wyrasta w parkach, na poboczach dróg, skrajach lasów. Od maja do października.Pospolita. Owocniki wyrastają od lata do jesieni, zwykle w grupach, głównie na pastwiskach, łąkach, polach, zwykle na glebach żyznych. Rzadziej wyrasta w parkach, na poboczach dróg, skrajach lasów. Od maja do października.

Jadalna.Jadalna.

Jest też odmiana z brązowymi łuseczkami na kapeluszu - var. squamulosus, z brązowo włókienkowatą powierzchnią kapelusza var. fuscopilosellus.Jest też odmiana z brązowymi łuseczkami na kapeluszu - var. squamulosus, z brązowo włókienkowatą powierzchnią kapelusza var. fuscopilosellus.

Drugi rosnący poza lasami często spotykany gatunek białej pieczarki – pieczarka biaława (Agaricus arvensis) odróżniamy po tym, że za młodu ma jasnoszaroróżowe blaszki, w miejscach otartych przebarwia się żółto, ma zapach anyżowy lub migdałowy oraz trwały, gruby pierścień, jego spodnia warstwa pęka gwiazdkowato - zostawiając na obwodzie wyraźne, grube łuseczki.Drugi rosnący poza lasami często spotykany gatunek białej pieczarki – pieczarka biaława (Agaricus arvensis) odróżniamy po tym, że za młodu ma jasnoszaroróżowe blaszki, w miejscach otartych przebarwia się żółto, ma zapach anyżowy lub migdałowy oraz trwały, gruby pierścień, jego spodnia warstwa pęka gwiazdkowato - zostawiając na obwodzie wyraźne, grube łuseczki.

Jeśli podstawa trzonu silnie żółknie a pieczarka ma nieprzyjemny zapach karbolu, to jest to trująca pieczarka karbolowa (Agaricus xanthodermus).Jeśli podstawa trzonu silnie żółknie a pieczarka ma nieprzyjemny zapach karbolu, to jest to trująca pieczarka karbolowa (Agaricus xanthodermus).

Blaszki młodych pieczarek są jasne. W trakcie dojrzewania różowieją i następnie stają się ciemnobrązowe, tak samo jak i barwa wysypu ich zarodników. Jest to cecha pewnie odróżniająca pieczarki od muchomorów. Muchomory mają zawsze białą barwę wysypu zarodników i także w wieku dojrzałym jasne, zwykle białe blaszki.Blaszki młodych pieczarek są jasne. W trakcie dojrzewania różowieją i następnie stają się ciemnobrązowe, tak samo jak i barwa wysypu ich zarodników. Jest to cecha pewnie odróżniająca pieczarki od muchomorów. Muchomory mają zawsze białą barwę wysypu zarodników i także w wieku dojrzałym jasne, zwykle białe blaszki.

Zbieranie dojrzałych pieczarek, tj. w fazie brązowych blaszek, nie grozi więc tragiczną pomyłką z muchomorami, zwłaszcza z białymi silnie trującymi muchomorami jak np. muchomor jadowity (Amanita virosa) lub muchomor zielonawy odm. biała (Amanita phalloides var. alba). Zbieranie dojrzałych pieczarek, tj. w fazie brązowych blaszek, nie grozi więc tragiczną pomyłką z muchomorami, zwłaszcza z białymi silnie trującymi muchomorami jak np. muchomor jadowity (Amanita virosa) lub muchomor zielonawy odm. biała (Amanita phalloides var. alba).