Gloeophyllum sepiarium (Wulfen) P. Karst.

Owocnik zwykle bokiem przyrośnięty, listewkowaty, wydłużony, na płaskich powierzchniach kolisty, pólkolisty, rzadziej rozpostarty lub rozpostarto odgięty; zwykle licznie, w grupach, także pozrastane ze sobą; poszczególne kapelusiki 50-120 mm długości, odstają na 20-30 mm i 6-10 mm grubości; młode jaskrawo rdzawobrązowe, z wiekiem do czarnobrązowego, na brzegu jaśniej pomarańczowordzawe do ochrowego, niewyraźnie strefowana; powierzchnia nierówna, promieniście pomarszczona, silnie szczeciniasto-filcowato owłosiona, u starych egzemplarzy łysiejąca, włoski pozlepiane w pęczki; owocniki po przezimowaniu prawie czarne.

Miąższ żółtopomarańczowy, suchy orzechowy od blado umbrowego; 2-4 mm grubości, konsystencji korkowatej. Zapach słaby, smak nie wyróżnia się.

Pospolity. Owocniki jednoroczne, wyrastają na martwym drewnie drzew iglastych, także na drewnie w konstrukcjach (np. żerdzie płotów, wieże triangulacyjne, drewniane mostki), głównie na drewnie sosny i świerku. Raczej preferuje suchsze lokalizacje. Stare owocniki mogą przetrwać nierozłożone przez kilka lat.

Ważny gospodarczo grzyb uszkadzający drewno drzew iglastych, powoduje intensywną brunatną zgniliznę drewna.

Niszczyca blaszkowata (Gloeophyllum abietinum) ma ciemniej, brązowo zabarwione owocniki z hymenoforem w postaci grubych i rzadszych blaszek (liczone na krawędzi kapelusza 8-13(15) na 10 mm. Rzadka niszczyca belkowa (Gloeophyllum trabeum) charakteryzuje się gęstym hymenoforem (2-4 pory na mm), owocniki ma zabarwione orzechowo do szarobrązowego.