Scleroderma citrinum Pers. (1801)

Owocnik kulisty lub bulwiasty, duży, do 100 mm średnicy; trzon szczątkowy w postaci pęku białawych strzępek; w różnych odcieniach żółci i brązu, czasem z odcieniem pomarańczowym lub cytrynowym; powierzchnia spękana na duże poletka i często z odstającymi łuskami.

Wnętrze (gleba) początkowo białawe, szybko fioletowe, z wiekiem szaroczarne - na przekroju przypomina utarty mak, dojrzałe oliwkowobrązowe do zielonkawoszarego - sproszkowane; zapach silny, aromatyczny.

Zarodniki kuliste, powierzchnia kolczasta i siateczkowana; 7-15 µm średnicy.

Bardzo pospolity. Owocniki wyrastają latem i jesienią, zwykle w grupach, na powierzchni ziemi lub nieco zagłębione, czasem na pniakach i pniach, przeważnie na ubogich, piaszczystych glebach w lasach iglastych, na obrzeżach lasów i poboczach dróg leśnych.

Trujący. Z uwagi na dość luźne zewnętrze i wewnętrzne podobieństwo do trufli oraz swoisty aromat, bywa używany jako grzyb przyprawowy. Nie należy jednak go w tej roli używać z uwagi na toksyczność.

Czasami używany jako przyprawa - być może z powodu utożsamiania w ludowej wiedzy z truflą - czyli w funkcji "trufli dla ubogich". Owszem tęgoskór ma dość przyjemny zapach i bulwiasty kształt, jest to jednak zupełnie inny gatunek niż trufla, w dodatku trujący.

Podobny tęgoskór kurzawkowy (Scleroderma bovista) ma wyraźny, gruby nibytrzon i cienkie perydium (1 mm).

Na grzybni tęgoskóra pospolitego rozwija się rzadki, chroniony podgrzybek tęgoskórowy (Xerocomus parasiticus).