Amanita fulva Fr. [🔉 a·ma·ni·ta *]

Kapelusz pomarańczowobrązowy do brązowego; młody dzwonkowaty, potem wypukły, w końcu rozpostarty z niewielkim garbkiem i cienkim miąższem; 30-80(110) mm średnicy; powierzchnia gładka, prawie zawsze bez łatek, rzadko z przyklejonymi nielicznymi, dużymi kawałkami osłony całkowitej; wilgotna błyszcząca, lepka, brzeg wyraźnie prążkowany.

Trzon długi i dość smukły, 80-200 x 5-20 mm, cylindryczny, stopniowo zwężający się ku szczytowi, dojrzały z kanałem w środku; białawy, bez pierścienia, zwykle z delikatnymi przylegającymi łuseczkami; u podstawy trzonu wyraźna, workowata, błoniasta, porozrywana pochwa, biała z pomarańczowo-brązowymi plamami na zewnętrznej powierzchni.

Wysyp zarodników biały. Zarodniki kuliste lub kulistawe, gładkie, przejrzyste, nieamyloidalne, 8-12 µm.

Jadalny. Tradycyjnie zbierany w niektórych częściach Polski (np. Polska centralna) pod potoczną nazwą panienki lub czubki.

Bardzo pospolity. Owocniki wyrastają od czerwca do października, nieraz masowo, w lasach iglastych i liściastych, także w suchszych okresach.

Muchomor rdzawobrązowy to najpospolitszy na nizinach, jeden z wielu gatunków muchomorów z sekcji Vaginatae. Charakteryzują się one brakiem pierścienia. Podstawa trzonu nie jest wyraźnie zgrubiała i jest otoczona mniej lub bardziej wyraźną pochwą (stąd nazwa tej grupy gatunków). Brzeg kapelusza jest często silnie i na dużej części promienia prążkowany (z prześwitującymi blaszkami). Poszczególne gatunki różnią się barwą kapelusza, rodzajem osłony, w jakiej formie pozostaję jej resztki, barwą pochwy i łatek na kapeluszu.

Muchomor żółtawy (Amanita crocea) o podobnej jak u muchomora rdzawobrązowego (Amanita fulva)/ barwy pomarańczowordzawym kapeluszu, jest masywniejszy i ma trzon pokryty kłaczkami barwy kapelusza.