Russula grata Britzelm.

Kapelusz barwy orzechowej (ochrowy, środek ciemniejszy, nawet umbra, bywa rdzawo nabiegły); 30 – 90 mm średnicy, półkulisty, szybko spłaszczony i z wklęśnięciem w centrum; powierzchnia wilgotna lepka; brzeg ostry, delikatnie karbowany i promieniście-gruzełkowaty.

Trzon 5 – 8 x 1.5 – 3.5 cm, cylindryczny, przebarwiający się ochrowocielisto, podstawa u starych egzemplarzy rudawa; gładki, matowy; rdzeń watowaty, potem komorowaty.

Wysyp jasnokremowy (kremowy). Zarodniki 9 – 10 x 9 µm, kulistawe, urzeźbienie brodawkowato-grzebieniaste.

Niezbyt częsty, występuje na południu Polski, latem i jesienią, w lasach liściastych i mieszanych, pod dębami, bukami, grabami i lipami.

Niejadalny z uwagi na nieprzyjemny zapach i smak.

Egzemplarze z rdzawo nabiegłymi kapeluszami mogą przypominać gołąbek śmierdzący (Russula foetens).